Görüşmecim 1973, Denizli doğumlu. Kuaför. Görüşmeyi yüzyüze, kalabalık olmayan bir saatte görüşmecimin dükkanın önünde gerçekleştirdik.  

​

Mahalledeki birçok kadının işi olmasa bile uğradığı, geçerken selam verdiği ablası. Mahallede kimin çocuğunun evlilik çağında olduğunu, kimin evinde hasta olduğunu, kimin cenazesi olduğunu bilir. Herkese halini hatrını sorar, misafirlerinin yaşamlarının detaylarını aklında tutar. Yeri geldiğinde onları dinler, tavsiyelerde bulunur.  

​

Biir yaşındayken İzmir’e taşınmışlar, yedi kardeşler. Öğretmenin şiddeti yüzünden okuldan soğumuş, henüz 11 yaşında iken çalışmaya başlamak istemiş. İlk çalıştığı yerdeki ustası, özel işlerini yaptırırmış. Çocuğunun çişli kakalı bezlerini yıkamasını istediğini anımsıyor. Hatta birgün dükkanın üst katındaki evinin balkonuna serdiği biber salçasını eliyle ovmasını isteyince, biberin acısından ellerinin ve kollarının yandığını, tüm gece acıdan ağladığını hala hatırlıyor. Ertesi gün babası dükkana gelip ustasına kızmış ve onu hemen başka bir işyerine yerleştirmiş. 

​

İşiyle çok özel bir ilişkisi olduğunu aktarıyor: ​​“İşim bana her şeyden önce, çocuğumdan önce aldırdığım bebeğimden önce,  babamın ameliyatından önce eşimden önce.” diyor. Anlatısında 11 yaşından beri çalıştığı yerler, karşılaştığı insanlar, mesleğindeki aşamalar başrolde. 

​

İlk gençlik çağlarında erkek çalışma arkadaşlarının ona “delikanlı” dediğini; sonradan “abla” olduğunu anlatıyor. Dışarıdaki şiddete karşı kendini böyle koruyabildiğini anlıyorum: “Abla demeleri hoşuma gidiyor”, diyor, çokça büyük olsalar bile bu güzel bir çizgi çünkü kendine yapılabilecek en ufak bir zaafı kapatmış oluyorsun.”

​

 Her yaştan birçok kadının, türlü türlü kadınlık hallerine şahit olduğunu aktarıyor. Kuaförlüğün çok özel bir meslek olduğunu insanlarla bu sayede çok özel bir ilişki kurabildiğini anlatıyor.