1955 Çorum’un bir Alevi köyünde doğmuş. Gülerek “ilkokulu zor bitirdim” diyor. 3 yaşındayken annesini kaybediyor. Babadan bir anneden ayrı 7 kardeşler. Babası Ankara’daki pek çok Çorumlu gibi inşaat işleriyle uğraşıyormuş. Kocası da aynı işlerde çalışıyor. 2 çocuğu var, ikisi de üniversite mezunu. 1 tane de torunu var. 

 

1982 yılına kadar köydeymiş. Çok severek anlatıyor köyünü ve köyde zamanında yaşanan dayanışma ilişkilerinden övgüyle bahsediyor. Şimdilerde ilişkiler yine aynı, değişiklik olmamış olmasına ama kalan hane sayısı çok azmış. Köydeyken sürekli bağ bahçe, tarla işleriyle uğraşıyor. 

 

82 yılında yakın köylülerinin de yaşadığı Ankara’nın Mamak ilçesine göç ediyorlar ve bir gecekonduda yaşamaya başlıyorlar. 85 yılında nişanlanıyor ve bir yıl sonra da evleniyor. Önceleri ne abisi ne de eşi çalışmasına izin veriyor. Ancak erkeklerin çalıştıkları inşaat işleri giderek kötüleşmeye başlayınca artık çalışmasına izin veriyor eşi. Mecbur diyor. 80’li yıllarda Ankara’nın gecekondulaşma sürecini, komşuluk ilişkilerini, gecekonduda yaşamanın özellikle kadınlar açısından zorluklarını ve dayanışmayı anlatıyor. Bizin Hikâyemiz’in pek çok anlatısında olduğu gibi “komşu kadının” emeği çok bu hikâyede de. Kadınlar oldukça esaslı bir yerden bağ kuruyorlar birbirleriyle, en kötü zamanlarda. 

 

Çocukların dershane, okul masrafları sıkıştırmaya; inşaat işleri de azalmaya başlayınca çalışma hayatı başlıyor. Çalışmaya başladıktan sonra Alevi ve Kürt olmaktan dolayı ayrımcılığa uğramış hep. Çalıştığı yerlerde hor görülmüş. Oldukça uzun çalışma saatlerine rağmen çalışıyor olmanın olumlu yanlarından da bahsediyor. Kadınların çalışmasının nedenleri, ilişkilerdeki yansıması ve yoksulluk var anlatıda. Gelecekten bir beklentisi yok. “Daha kötü olmasın da iyi olmasını beklemiyorum” diyor.